Ochtendritueel

‘Wat er ook gebeurt, altijd blijven ademen.’ De vrouw kijkt op van haar krant, terwijl ze deze woorden tot me spreekt. Het zijn de eerste die ze met me uitwisselt. Dat is nog eens wat anders dan goedemorgen. ‘Dat is wel de bedoeling,’ antwoord ik verrast. ‘Goedemorgen. Wat brengt u hier zo vroeg?’

De vrouw zit op een campingstoeltje aan de rand van een bos, vlakbij Lochem. Hazel en ik waren onderweg naar onze oude ‘dogsitters’, in de wijk Molengronden. Het leek me wel zo sociaal om haar eerst nog even uit te laten, dus we zijn een zandpad opgelopen. Vlak voor de bomenrand treffen we een mevrouw in een okerkleurige jas, met dito handschoenen. Er komt damp uit haar mond.

‘Ik mag eigenlijk niet praten,’ antwoordt ze. ‘Het is mijn stiltedag.’ Ik kijk haar nieuwsgierig aan. Ze glimlacht. ‘Dus dit is het laatste wat ik zeg. Altijd blijven ademen.’ Dan vouwt ze haar krant dicht – ik zie in de gauwigheid dat het een Trouw is. Ze legt haar handen met de palm naar boven op haar knieën en sluit haar ogen. Verbouwereerd wandel ik verder.

Wanneer we in de auto zitten, Hazel parmantig naast me op de bijrijdersstoel, denk ik nog altijd aan de onverwachte ontmoeting, aan de vrouw en haar woorden. Onlangs las ik dat lagere schoolkinderen in de Verenigde Staten sinds kort verplicht het vak mindfullness krijgen. Een meisje van negen uit New York zei erover dat ademhalingsoefeningen haar rustig maakten, en dat ze zorgden voor een betere sfeer in de klas. Er was ook kritiek gekomen op het nieuwe vak, schreef de verslaggever; omdat zestig procent van de jeugd neigt naar depressiviteit, was dit een wel erg makkelijke en goedkope maatregel. De leerkracht van het meisje benadrukte dat je ergens moet beginnen. Ook zij was te spreken over het effect van bewust ademen in het klaslokaal.

Misschien is dat wat de vrouw bedoelde: besteed aandacht aan je ademhaling. Dan word je rustig van binnen. Het gegeven dat ze aanvankelijk de krant zat te lezen zou die innerlijke rust in mijn ogen nogal in de weg kunnen zitten. Wereldnieuws is zenuwslopend. Misschien dat ze hem daarom opborg.

Hazel en ik zoeven de Torenmolenlaan in. Ze is er al bijna een jaar niet geweest, loopt even later feilloos naar de juiste voordeur. Kwispelend wacht ze tot die opengaat.

Honden leven in het hier en nu. Zij hebben geen mindfullness nodig.