Lotgenoten

Daar zit ik. Met gemberthee, muffin en een prachtig uitzicht. Over een uitgestrekt Almens grasveld, omzoomd door een rij hoge bomen. Een verbouwde pony-schuur en een schattig theekoepeltje. Hazel loopt luid blaffend over het grasveld, de vrouw des huizes denkt dat het weleens door de mollen kan komen. ‘Er wonen er nogal veel op het moment,’ zegt ze, naar buiten wijzend. ‘Ik denk dat je hond ze hoort.’

We kennen elkaar eigenlijk nog niet. Afgelopen november speelde ik in Dat Bolwerck aan de Zaadmarkt in Zutphen twee voorstellingen. Zo stroom ik was de titel van de avonden, die ik met een pianiste, een saxofonist en een mededichter vormgaf. De stukken die we speelden – het was een drieluik – gingen over het belang van nabijheid.

L. – ze wil graag anoniem blijven – kwam af op het eerste verhaal. Dat ging over adoptie. Samen met de pianiste vertelde ik het relaas van een adoptiekind dat opgroeide in een omgeving die haar wezensvreemd was, en als twintiger op zoek ging naar haar natuurlijke ouders. Na een moeizame speurtocht naar de moeder, via instanties, belandt de geadopteerde in Wales, om haar natuurlijke vader plompverloren met een bezoek te verrassen. Het verhaal gaat over mezelf.

‘Ik werd getipt door een vriendin,’ vertelt L. ‘Wij praten veel over wat er te doen is in Zutphen en omstreken, toen ik over jullie optreden hoorde, dacht ik: daar moet ik heen.’ Net als ondergetekende is L. geadopteerd. Sinds haar vijfendertigste is ze actief bezig met het zoeken naar haar oorsprong. De eerste jaren heeft ze haar moeder leren kennen, in Canada. Met geen woord wil die over L.’s natuurlijke vader praten. Dat heeft ze weggestopt, het hele hoofdstuk. Ze zwijgt erover als het graf.

‘Ik heb alles geprobeerd,’ vertelt L. ‘Alle manieren om iets aan haar te ontlokken heb ik uit de kast gehaald. Niets hielp.’ Inmiddels heeft ze via een DNA-databank een achterneef leren kennen. Op de avond dat ze naar het theater zou gaan, gebeurde er iets magisch. Ze had ze net de auto geparkeerd, toen de pling van haar telefoon klonk. Een achternicht had een foto van haar natuurlijke vader gestuurd. De allereerste die ze zag.

Over toeval gesproken. Dit bedenk je niet.

En als je het bedenkt, lijkt het te zot om waar te zijn.

Maar het was waar. En het is een begin van onze ontmoeting.
Hazel kan nog lang naar hartelust naar mollen blijven blaffen.